ODIO

mas fuerte que todo lo demás

Sangra

Duele

Escuece

Muere

It's over

Que una tontería como la vida te afecte tanto...

... y que el amor nos cosa a leches!

Fantasmas

Los fantasmas de uno mismo pueden convertirse en la carga más pesada. Es hora de deshacerse de ellos. De tomar las riendas. De luchar. De disfrutar. De querer por querer, sin esperar que te quieran. Sin temer que te quieran. Es el momento de dejar de tomar decisiones, de cerrar los ojos y que el alma te guíe en tu camino. Es ahora, ahora o nunca. Y nunca es demasiado tiempo. Liberarte, soltarte, relajarte, apasionarte. Apasionarte de verdad por todo, pero esta vez que por todo no se convierta en por nada. Que el vacío se llene, que la oscuridad se aclare, que los secretos no duelan y la verdades no amarguen. Que el silencio se vuelva paz y desaparezca la incomodidad de la vida. Y fijarse en el sol, que cada mañana lucha con las nubes por ocupar tu cielo, y mi cielo y el de todos. Porque todos somos un mismo ser, un ente que palpita y sangra y lucha y hiere y muere por amor, aunque lo calle, aunque no tenga valor para luchar y priorice de diferente forma su vida. Ha llegado el momento, los tambores retumban a lo lejos y se acercan peligrosamente rápido. Sonríe, sonríele a un mundo que llora sin parar y conviértelo en un lugar más bello. Y recuerda, recuerda siempre, princesa, que eres tú contra el mundo, pero que tú también formas parte del mundo...

Durme raíña durme, que en soños ninguén te mancará...

Eva

La vida es curiosa, pero más curiosas somos las personas.

Eva revolvíase nun torbellino de sensacións estrañas. A súas tripas dicían cousas que non chegaba a comprender, que subían polo seu peito ata a gorxa e alí facían un nó inmenso, para se extender coma unha rede de nervios por todalas súas extremidades. Tremábanlle un pouco as mans e arrubiábase, pero á hora de falar a súa voz soaba firme e inalterable. Ninguén pensaría xamáis que aquilo estaba a pasar pola súa cabeza, e así debía ser. O silencio era o seu cárcere, e, o mesmo tempo, a súa salvación: o que está dito, dito está e non se pode cambiar. Mais o que as verbas non digan non se poderá considerar verdade, non terá valor do mesmo xeito.

Nadando entre dúas augas, sentíase afogar no medio dun mar revolto que a acunaba no seu colo. Cara onde había de tirar? Cara onde? Non sabía canto tempo levaba xa naquel vaiven que a alteraba sobremanera, que tan pronto a elevaba nun remuiño de ledicia coma a deixaba caer no fondo dunha poza profunda e lamosa. Mais nos bos momentos, coma este gustáballe soñar que soamente eran ela e a parte da súa vida que acababa de compartir cos outros. Nada máis alá. Ninguén máis alá. Sabía que nin era certo nin era posible, e por riba de todo sabía que non soportaría que fose así se algún día chegaba a selo, pero non podía mesturar ambas partes da súa existencia. Non podía permitir que eses momentos de felicidade intuída, de risos abertos e corazón ó vento, estivesen manchados con aqueles escuros sentimentos de culpa, debilidade e traizón.

Consciente de que xogaba con mistos e que os mistos queiman, Eva durmía intranquila tódalas noites, compartindo soños cunha almofada que nada sabía do que realmente lle acontecía. Ata cando? se preguntaba. Pero un trozo de tela e un coxín non eran quen de lle dar unha resposta axeitada, así que continuaba coa súa vida de dúbidas, de sobresaltos, de augas encontradas e de medos cruzados con bicos de mel de soño. Eva durmía e nos seus soños, mesturaba todo o que vivía, pero por riba de todo, sentía o que non podía sentir no día a día.

Dábame medo admitir que comezaba a soñar con el, a imaxinar e desexar situacións que me farían agocharme baixo terra se fose descuberta. Sempre me pareceu que as cousas, mentres non llas contas a ninguén, podes consideralas verdade ou mentira. En canto as compartes, son o que son e non teñen volta. - "A mascara de Palma" Fina Casalderrey