sábado, 10 de diciembre de 2011

En momentos así, solías venir a rescatarme...

domingo, 4 de diciembre de 2011

Ojalá algún día, al mirarme, me vieses.
El lobo, con distintas pieles, tiene siempre los mismos colmillos. Afilados y desgarradores, mortales.

lunes, 28 de noviembre de 2011

Losing Grip

Encontrar una canción que lo resuma tan bien...


Are you aware of what you make me feel, baby
Right now I feel invisible to you, like I'm not real
Didn't you feel me lock my arms around you
Why'd you turn away?
Here's what I have to say
I was left to cry there,
waiting outside there grinning with a lost stare
That's when I decided

[chorus]
Why should I care
Cuz you weren't there when I was scared I was so alone
You, you need to listen I'm starting to trip,
I'm losing my grip and I'm in this thing alone

A'm I just some chick you place beside you to take somebody's place
when you turn around can you recognize my face
you used to love me, you used to hug me
But that wasn't the case
Everything wasn't ok I was left to cry there
waiting outside there grinning with a lost stare
That's when I decided

[chorus]
Why should I care
Cuz you weren't there when I was scared I was so alone
You, you need to listen I'm starting to trip,
I'm losing my grip and I'm in this thing alone

Crying out loud I'm crying out loud
Crying out loud I'm crying out loud

Open your eyes
Open up wide
Why should I care
Cuz you weren't there when I was scared I was so alone
Why should I care
Cuz you weren't there when I was scared I was so alone
Why should I care
If you don't care then I don't care were not going anywhere
Why should I care cuz you weren't there when I was scared I was so alone
Why should I care If you don't care then I don't care were not going anywhere


martes, 15 de noviembre de 2011

El resto es ruido

No sé qué es, no sé que tienes, no sé porqué, pero te quiero. Te quiero desde hace tanto que se me hace imposible recordar un día en que no te quisiese. Desde que el mundo es mundo, desde que te conozco, desde siempre. Te quiero.

Y el resto es gente, el resto es ruido. Cuando se trata de ti sólo importas tú, tú y yo. Y nuestra pequeña burbuja, nuestra pequeña realidad, nuestro espacio inscrito en el medio de ninguna parte, en ningún momento, y en todos.

Con el tiempo hemos aprendido a querernos sin palabras, a querernos más allá de la distancia, a través del tiempo. Hemos luchado contra todo y contra todos, y lo más importante, contra nosotros mismos. No hay vuelta atrás. Jamás veré a nadie con los ojos que te miran a ti. Jamás amaré a nadie de la forma en que te quiero, porque sólo tú eres capaz de sacar lo mejor de mi en todo momento, la sonrisa definitiva, profunda y verdadera en el día más gris del invierno.

Te quiero, y este amor es lo mejor que tengo en la vida. Lo más puro. No es un sentimiento que se mezcle con otros, no hay celos, no hay traición, no hay envidia. Me basta con que seas feliz, me llega con formar parte de tu sonrisa, con ser testigo de ella. No sabes la de veces que he llorado al ser consciente de tu sufrimiento. No hay forma de explicarlo con palabras. Nos une algo más fuerte que la amistad, algo más profundo que todo aquello que conozco. Algo más puro y al mismo tiempo arrollador como un vendaval.

Sin ti no soy nada. Te necesito, Christian. Aunque sea lejos. No importa, pero te necesito conmigo. Ahora y siempre. TE QUIERO.

lunes, 1 de agosto de 2011

Sé que existe un lugar más allá entre las estrellas
Dónde nacen los versos que yo nunca pude encontrar
Donde el alma de a luz y al parirte te nazcan besos
con labios de esperanza yo creo en ti, creo en mí

Sé que existe un lugar donde hallar un beso perdido
Donde nacen los sueños y maman oportunidad
Donde hacerte el amor sea morir dentro de tu cuerpo
Creo en una caricia, creo que existe ese lugar

martes, 19 de julio de 2011

Todavía me dueles.

martes, 21 de junio de 2011

Fin de Curso

Hay cosas que no se dicen. Que se callan. Que se sienten. Y compartirlas cuesta más que nada. Esa pequeña alegría que es saber que las cosas sólo pueden ir a mejor, que no pueden hundirse más de lo que están. Que ha sido un buen año, al final, porque de todo se puede sacar algo positivo, algo bueno, una sonrisa. Un rallo de sol como el que está empezando a despuntar.

Son las 6 de la mañana. Las 6 de la mañana del último día de un curso que ha sido al mismo tiempo largo y rápido como un rayo.

Si pienso en el día que llegué aquí, asustada por lo que iba a encontrar, aterrada por lo que tendría que enfrentar, lejos, muy lejos de mi casa, de mis amigos, de mi mundo, sólo puedo sonreír para mis adentros. Ha pasado una eternidad, han cambiado tantas cosas, tantas... y al mismo tiempo, sólo han sido nueve meses, escasos. Pero nueve meses completitos, sin duda alguna.

Tengo muchas quejas, algunas más importantes que otras, unas con más fundamento, otras con menos, algunas sensatas y otras imposibles de resolver, pero si tengo que quedarme con un sentimiento para este verano, que sea algo positivo: un año de experiencias que no me quita nadie, y una forma relativamente nueva de ver un mundo que apenas ha cambiado. ¡Ah! Y más películas de las que me creía capaz de ver, que para bien o para mal, eso también tiene que contar algo.

Buen verano a todos,
y GRACIAS
:)

jueves, 9 de junio de 2011

¡Quen me ía dicir a min que ía ser tan sinxelo voltar a rir, voltar a ser un mesmo, un mesmo máis ca nunca nos últimos tempos! :)

viernes, 3 de junio de 2011

El problema es haberme criado rodeada de libros y cuentos.
Ahí todo termina siempre bien.
La vida no es tan sencilla, conviene aprender a desconfiar de las personas a tiempo.

- My fault -



Y ahora, a las 5,32 AM y mirando por la ventana el cielo oscuro sin luna me doy cuenta de que soy rara, más de lo que creía, y de lo mucho que me gusta esa rareza. Los pájaros cantan. ¿Amanece?

jueves, 2 de junio de 2011

Mientes más que hablas.

miércoles, 25 de mayo de 2011

ODIO
mas fuerte que todo lo demás
Sangra
Duele
Escuece
Muere





It's over

lunes, 23 de mayo de 2011

Que una tontería como la vida te afecte tanto...


... y que el amor nos cosa a leches!

domingo, 22 de mayo de 2011

Fantasmas

Los fantasmas de uno mismo pueden convertirse en la carga más pesada. Es hora de deshacerse de ellos. De tomar las riendas. De luchar. De disfrutar. De querer por querer, sin esperar que te quieran. Sin temer que te quieran. Es el momento de dejar de tomar decisiones, de cerrar los ojos y que el alma te guíe en tu camino. Es ahora, ahora o nunca. Y nunca es demasiado tiempo. Liberarte, soltarte, relajarte, apasionarte. Apasionarte de verdad por todo, pero esta vez que por todo no se convierta en por nada. Que el vacío se llene, que la oscuridad se aclare, que los secretos no duelan y la verdades no amarguen. Que el silencio se vuelva paz y desaparezca la incomodidad de la vida. Y fijarse en el sol, que cada mañana lucha con las nubes por ocupar tu cielo, y mi cielo y el de todos. Porque todos somos un mismo ser, un ente que palpita y sangra y lucha y hiere y muere por amor, aunque lo calle, aunque no tenga valor para luchar y priorice de diferente forma su vida. Ha llegado el momento, los tambores retumban a lo lejos y se acercan peligrosamente rápido. Sonríe, sonríele a un mundo que llora sin parar y conviértelo en un lugar más bello. Y recuerda, recuerda siempre, princesa, que eres tú contra el mundo, pero que tú también formas parte del mundo...

domingo, 15 de mayo de 2011

Durme raíña durme, que en soños ninguén te mancará...

domingo, 8 de mayo de 2011

Eva

La vida es curiosa, pero más curiosas somos las personas.


Eva revolvíase nun torbellino de sensacións estrañas. A súas tripas dicían cousas que non chegaba a comprender, que subían polo seu peito ata a gorxa e alí facían un nó inmenso, para se extender coma unha rede de nervios por todalas súas extremidades. Tremábanlle un pouco as mans e arrubiábase, pero á hora de falar a súa voz soaba firme e inalterable. Ninguén pensaría xamáis que aquilo estaba a pasar pola súa cabeza, e así debía ser. O silencio era o seu cárcere, e, o mesmo tempo, a súa salvación: o que está dito, dito está e non se pode cambiar. Mais o que as verbas non digan non se poderá considerar verdade, non terá valor do mesmo xeito.

Nadando entre dúas augas, sentíase afogar no medio dun mar revolto que a acunaba no seu colo. Cara onde había de tirar? Cara onde? Non sabía canto tempo levaba xa naquel vaiven que a alteraba sobremanera, que tan pronto a elevaba nun remuiño de ledicia coma a deixaba caer no fondo dunha poza profunda e lamosa. Mais nos bos momentos, coma este gustáballe soñar que soamente eran ela e a parte da súa vida que acababa de compartir cos outros. Nada máis alá. Ninguén máis alá. Sabía que nin era certo nin era posible, e por riba de todo sabía que non soportaría que fose así se algún día chegaba a selo, pero non podía mesturar ambas partes da súa existencia. Non podía permitir que eses momentos de felicidade intuída, de risos abertos e corazón ó vento, estivesen manchados con aqueles escuros sentimentos de culpa, debilidade e traizón.

Consciente de que xogaba con mistos e que os mistos queiman, Eva durmía intranquila tódalas noites, compartindo soños cunha almofada que nada sabía do que realmente lle acontecía. Ata cando? se preguntaba. Pero un trozo de tela e un coxín non eran quen de lle dar unha resposta axeitada, así que continuaba coa súa vida de dúbidas, de sobresaltos, de augas encontradas e de medos cruzados con bicos de mel de soño. Eva durmía e nos seus soños, mesturaba todo o que vivía, pero por riba de todo, sentía o que non podía sentir no día a día.


Dábame medo admitir que comezaba a soñar con el, a imaxinar e desexar situacións que me farían agocharme baixo terra se fose descuberta. Sempre me pareceu que as cousas, mentres non llas contas a ninguén, podes consideralas verdade ou mentira. En canto as compartes, son o que son e non teñen volta. - "A mascara de Palma" Fina Casalderrey

domingo, 6 de marzo de 2011

Hay momentos críticos, y más allá de ellos está éste en el que me encuentro...

miércoles, 2 de marzo de 2011

No sé ni dónde estoy ni cómo he llegado aquí.
Lo único seguro es que me he metido aquí yo sola.
Me lo he buscado, pero no encuentro la salida y hace frío...


martes, 1 de marzo de 2011

No tener ganas ni de levantar la mirada.
No querer levantarte de la cama, ni cerrar los ojos, ni quedarte sólo.


El mundo se hunde. Mentira, te hundes tú, que el mundo es mundo al margen de nosotros. Te hundes, irremediable, irremisiblemente, te hundes. Y sabes que salir a la superficie es, cuanto menos, imposible.


Quiero dormir, dormir hasta que se me acaben las lágrimas. Y entonces, seguir durmiendo. Al margen del mundo, al margen de todo.



Haga lo que haga
Sea como sea
Sé que me voy a arrepentir

viernes, 18 de febrero de 2011

Islas

Sara se movía con lentitud, con calma. Parecía medio dormida, tenía los ojos entrecerrados y la cara triste. No sabía bien qué hacer, porque no le apetecía hacer nada, pero sus pensamientos no paraban de volar de un sitio a otro. Todos igualmente detestables y oscuros.
Hasta que llegó uno, uno de esos pensamientos que ensombrecen el alma de las personas más nobles, y que no le era desconocido, por desgracia. Hacía años que una idea tan triste no rondaba su cabeza, y creía haber podido con ésta hacía ya mucho tiempo, en una casa lejana, en otro país, donde tomó la firme decisión de evitar situaciones que pudiesen llevarla de nuevo a ese punto.
Pero había desobedecido a toda lógica, se había guiado por un impulso tonto y tal vez infantil, y allí estaba. Sola. Triste y sola. Ella se lo había buscado, pero el dolor no desaparecía sólo por eso. Había que seguir, cargar con las consecuencias como si de una fría losa de piedra atada a su espalda se tratase. No iba a ser fácil, y no podía negar que estaba a punto de rendirse. De no haber sido tan orgullosa, de no haber querido siempre estar por encima de las circunstancias, ser fuerte, mantener el tipo frente a todo, se habría rendido ya. Pero no podía hacer eso, no podía rendirse sólo porque no estuviesen saliendo las cosas como ella esperaba, ¿que clase de persona hace algo así? No, ella tenía que aguantar, aguantar al precio que fuese, porque por algo el capricho había sido suyo y no de los demás.
Empezaba a ser duro, demasiado duro, pero no había vuelta atrás. Cambio posible tal vez sí, pero no podía regresar al momento primigenio, a la toma de decisiones, no podía cambiar aquello... y eso lo cambiaba todo. Lo había cambiado todo.
Sin entender muy bien cómo, había llegado al punto de no retorno. Era una isla en medio de una oscuridad total. Una isla que deseaba ser al mismo tiempo la isla más alejada del resto de islas del mundo y formar parte de un archipiélago. Incongruencias de las islas humanas, flotan a la deriva y temen el choque con otras que desequilibre su universo particular, pero al mismo tiempo anhelan ese descontrol, esa sacudida que les devuelva la pasión y las ganas de seguir, de vivir, de amar, de soñar.
Sara era una isla pequeñita en un mundo inmenso. Y tal vez por eso, sólo por eso, caminaba con los ojos entrecerrados, como adormilada, con pensamientos tan oscuros rondándole la cabeza.


miércoles, 16 de febrero de 2011

Dos mundos

Pon tu fe en lo que tú más creas
Un ser, dos mundos son
Te guiará tu corazón
Y decidirá por ti

Un paraíso sin tocar
En este mundo de amor
Se vive bien, se vive en paz

Suaves huellas dejas en la arena
Un ser, dos mundos son
Te guiará tu corazón
Y decidirá por ti

La jungla cubrirá tu ser
Sólo amor podría entrar
Se vive bien, se vive en paz

Ponte alerta, saca el valor
Da fuerza a quien necesita
Construye hoy tu protección
Las cosas hoy cambian
Peligro vas a encontrar

El llanto no podrá curar
La herida de tu corazón
No todo está perdido aún

Oye, alguien te está llamando
Un ser, dos mundos son
Te guiará tu corazón
Y decidirá por ti

http://www.youtube.com/watch?v=suoCQvTZh4k

lunes, 14 de febrero de 2011

Conversaciones con uno mismo

- Me gusta complicarme la vida, ¿algún problema?

- Sí, que luego te arrepentirás. Y lo sabes.

lunes, 24 de enero de 2011

No one can reach me here...

jueves, 20 de enero de 2011

Paper life

Cuando no puedo hablar, ni gritar, ni bailar bajo la lluvia,
cuando el silencio se impone,

sólo queda escribir (L)